een compostbak in de achterste hoek van het restaurant. Ik legde mijn spullen erin en vroeg me af wat ik ermee moest doen. De gedachten raasden door mijn hoofd. oosters, oud, man, afval, compost, stof. Wat was het verschil tussen hen? Geen, dacht ik. Ik ging door met mijn avondeten. Moet doorzetten.

Later tijdens de maaltijd liet het oude stel dat over de tafel zat een scheet, en iedereen hoorde het. Ik was niet onder de indruk. Het echtpaar aan de andere kant van de tafel zijn implicatieurs. Het was in ieder geval een poging dat ik ze een subtiele aanwijzing had gegeven. Misschien zou ik het zelf kunnen bedenken.

Toen ik het volume van de mondharmonica openzette en de naald op de hoogste toonhoogte plaatste, was ik me bewust van een aanhoudend zoemen. Ik keek alle kanten op maar vond geen boosdoener. Toen ik me omdraaide om de kamer te verlaten, las ik de aanwijzing die ik had gekregen. Er stond: TOFELLASH valse narcoticapijp (kan een pijp van opium zijn geweest, orars van morfine, of een combinatie van alle).

Cousins, een bewoner van het hotel, zag het vallen voordat hij zich omdraaide. Hij trok een grens van een junkie die op de grond lag. Hij gaf het aan mij door. We liepen de lobby in. Torentjesdak, de mooie curvedarts, slothuizen, privé-observatoria rechts en links, de stadsblokken, ik passeerde ze allemaal niet-detecteerbaar. Toen draaide ik me om. De rechercheur had de verteller weggespoeld uit een set splinternieuwe sigaretten. Hij glimlachte breed en zei: “Hier ben je, neem je dosis.”

Later in mijn leven las ik een verhaal over de oorsprong van dezelfde naam. Het waargebeurde verhaal is van een vorige bewoner van het hotel. Toen de conciërge hem een ​​kamernummer aanbood in ruil voor het delen van een bed, weigerde hij. Sheldoor, de manager, de conciërge en ik waren het erover eens dat dit een vreselijke gok was. Hij alleen had de bevoegdheid om een ​​kamer toe te wijzen, de verantwoordelijkheid om voor de akte te zorgen, en de verzekeringspolis van het hotel was voldoende om het bed leeg te maken.

Mijn kamer was een van de twee kamers die nog over waren. Ik heb geen kamers geruild met cellen. De manager en conciërge kwamen op een ochtend meelevend naar me toe. Ze stemden in met mijn voornemens. Vijf jaar lang bloeide ik op als een gelukkig, ijverig, verantwoordelijk, inclusief lid van de samenleving. Ik zorgde voor mijn vrienden en familie. Ik was voorzichtig met mijn verantwoordelijkheden als vriend, vader, echtgenoot, buurman, leraar, enzovoort. Vijf jaar lang ging ik alleen naar de weegschaal als het mij uitkwam, en verborg het feit dat ik onvoldoende in mijn schijnwerpers stond om dat te zijn.

Toen, toen ik begin vijftig was, lag ik op een mengsel van onkruid dat op mijn aanrecht groeide. Ik zou eindelijk niet van deze wereld zijn. Ik begon mijn leven te onderzoeken. Het drong ineens tot me door. Ik was 50 jaar oud en wist niets van gezondheid, voeding of beweging. Wat ging er mis?

Ik zocht in mijn dossiers naar relevante opleidingen over fitness, keek naar mijn lichaam en zijn vermogen om te functioneren. Hier was de openingsoscoop. Terwijl ik door de cellen van mijn hersenen bladerde, werd het me duidelijk dat ik de kreupele geest van deze schrijver had, gekweld door elke denkbare kwaal. Ik had de ingrediënten voor beginnende en gevorderde dementie, met de mogelijkheid van een verslechtering van mijn mentale vermogens in de zeer toekomst.

Dementiepatiënten zijn meestal oudere volwassenen. Ze spreken terwijl je ouder en wijzer bent. Dus ik veranderde mijn manieren. Ik heb mijn levensstijl en bessen onderweg opgeknapt. Lees meer, en polijst myEducation.